شعر از عبدالخالق "همت"

من دختر افغــــــــانم، محجوب و مسلمانم    

در حفظ خاك وكـــــشورم من فخر هر دورانم

گر من ز كمــــــاليكا، تقليد كنم شرم است   

 چون زاده ي افغانم، هم پيرو قـــــــــرآنم

نه سرخ كنم لبها، نه چشم كنم گلــــــگون    

زيبا تر از آن باشد، اين نرگس چشـــــمانم

ميكب نزنم بر رخ، نه گــــــونه كنم رنگين    

شاداب و دل انگيز است، اين چهر درخشانم

مانع نشده چادر، هرگز به تمـــــــــدن ها     

گر عذر چنين باشد، شرمـــــنده ي وجدانم

پيراهن گلـــدوزي بر قامت من زشت است    

چون نيست جز از اسراف، ز اسراف گريزانم

اين پيــــــــــرهن ساده، زيبنده بود برمن    

از خال و هم از جالي من سخــت پشيمانم

از حلقه ي رنگارنگ زيباست قلم در دست   

بي حلقه قدم بنهاد، بر ماه حـــــــــريفانم

گلگشت و هوسراني، ننگ است كه در تاريخ 

اين لكه بجا ماند، جاويد به دامـــــــــانم

اي خواهر افغـــــــاني! گو باب و برادر را     

از روي تلطف بين بر ديده ي گـــــــريانم

حاصل چه ز خونريزي؟ كشتار ديگر بس كن   

با صــــــــلح ز  نو آباد، كن كشور ويرانم

راكت بنه، از كف با نوك قلـــــم پيش آي    

تا لاله برويانيم، از خاك شهيـــــــــــدانم

خامي نسزد بامن، باييست بپرهــــــــــيزم    

چون پخته شوم آنگاه شايسته ي هر خـوانم